در اواخر قرن نهم دستگاه پیچیده ای در موسیقی ساخته شد. این دستگاه با آلت موسیقی ساده ای شروع شد که آن را منو کورد می نامیدند.همانطور که از اسمش پیداست این آلت ماننده جعبه ای بود که یک رشته سیم بر رویش قرار داشت و روی آن فاصله هایی را علامت گذاری کرده بودند.
در عهد تورات نیز چنگ و قانون مشابه همین جعبه صدا بودند که نوازنده به وسیله ی مضراب این رشته سیم ها را به صدا در میاورد.
در حدود هزار سال بعد از میلاد فردی به نام 《گیدودارزوی》خرک منو کورد را اختراع کرد و به آن کلید ها و سیم های اضافی افزود.این وسیله تا قرن شانزدهم در بین همگان مرسوم بود و استفاده می شد.
یکی از زیباترین ادوات موسیقی که از این دستگاه مشتق گردید 《کلاوی کورد》 بود.
صدا در کلاوی کورد بر اثر ارتعاش خزها که با فشار سنجاقک برنجی نوک پهنی به وجود می آید،تولید می گردد.
این آلت موسیقی خاصیتی داشت که میشد به میل نوازنده آهنگ صدا را کم یا زیاد کرد.
دستگاه دیگری میز وجود دارد که به کلاوی کورد بسیار شبیه است و 《اسپینت》نام دارد.که سیم های آن را با مضراب یا همان زخمه به ارتعاش در میاورند.
در اواسط قرن هفدهم آلت موسیقی رایج چنگ نامیده میشد.
چنگ دارای دو ردیف سیم بود و شکل ظاهری آن مانند یک پیانوی بزرگ بود.
و بالاخره در سال ۱۷۰۹ ضربه ی چکشی اختراع شد که به وسیله ی آن پیانو را از آلات ابتدایی سیم دار جدا کرد.
امروزه به جز ارگ پیانو یچیده ترین آلات موسیقی است.
معنی لغوی پیانو به معنی نرم و محکم است و از روی صداهایی که این ساز قادر به تولید آن است نام گذاری شده است.